Ve İstanbul edebi bir şehir.

Mesela martıları güzel uçar bu şehrin. Sadece İstanbul’un martılarından bahsedilir. Ve sadece İstanbul’da simit paylaşılır belki de martılarla. Belki de, sadece İstanbul’da bir aşk paylaşılır martılarla. Sadece İstanbul’da. İstanbul’un da tuhaf bir cazibesi var kabul etmeli. İstanbul’un içinde barındırdıklarına karşı bir kini var kabul etmeli. Fethedilişinden, terk edilişine kadar tuhaf bir hüznü var kabul etmeli. Ve sevdiğin adam en güzel İstanbul’da gülümser. Güvercinleri de konu etmeli, yalnız bırakmamalı. Bir gülümseyiş sebebi şu canlılar. Belki de insanın içindeki huzurun kapısını tıklatan tek varlıklar. Biraz zaman geçsin, yine biri fetheder İstanbul’u. Biraz zaman geçsin, canın acıyınca sen de çıkar gidersin boğaza. O meşhur ‘İstanbul Boğazı’. Bakma meşhurluğuna falan. İçine atılmayan dert tasa yok. Ve birkaç bira şişesi, birkaç dal sigara. Birkaç damla gözyaşı. Kediler ve patileri. Bıkıp usanmadan yaşar yine de İstanbul. Ne kadar hasta kim bilir? Kimse bilmez tabii. Ben sevdiğim adamı bilirim be şehir, o neredeyse, bana İstanbul orası. Bunu da ben söylüyorum yazın İstanbul’a. Duvarlarına, sokaklarına. Ben de bir şeyler paylaşayım diyorum İstanbul’la. Birkaç kedi ve patileri ya da birkaç damla gözyaşım. Mutluluktan cadde cadde hiç durmadan koşmuşluğum da var bu şehirde; mutsuzluktan denize birkaç damla gözyaşı dökmüşlüğüm de var. Arkamda koşup oynayan çocuklar. Etrafta hiç eksik olmayan çitlenmiş çekirdek kabukları. Çekirdekten de bıktı bu deniz. Biraz daha gözyaşı. Bazı şeyler ve bazı kişiler vardır ki acılardan beslenir. Belki İstanbul da öyle. Hasta sonuçta. Sokaklarda uyuyan çocuklar kadar hasta. İstanbul çekişmeli şehir. Bir yanı bir yanına uymayan. İş kadını gibi konuşmak gerekirse; İstanbul aceleci bir şehir. Turizmci gibi konuşmak gerekirse; İstanbul cazibeli bir şehir. Aşık gibi konuşmak gerekirse; İstanbul yalnız şehir. Ama İstanbul şehir gibi şehir. Senden, benden daha güçlü şehir. Dimdik ayakta. İstanbul, biraz oksijensiz bir şehir. İstanbul bence biraz fazla şehir. İstanbul biraz kadın, biraz erkek olsa; ne bileyim, biraz daha fazla sevse mesela sümüklü ama koşmaktan asla bıkmayan çocukları. Biraz daha fazla pamuk şeker alsa İstanbul’un insanları. İşte o zaman İstanbul yaşanacak liman. Kol kanat gerecek bir anne. İstanbul acımasız biraz. ‘Bir tane İstanbul var kızım, bundan başka İstanbul yok, dikkatli ol.’ der hep halam. Yahu İstanbul, neden böyle tanıttın kendini? Toprağından taşına, kaç kez savaştı bu insanlar senin için. Sen biraz fazla acımasızsın İstanbul. Fazla. Tamam, olsun ağlama. Tamam, üzmeyelim İstanbul’u. Ha, bir de İstanbul aşksızken soğuk şehir. Aşık olacaksan İstanbul’da olacaksın. Gemilere karşı. Ya da Kız Kulesi’ne karşı. Ama İstanbul aşksızken soğuk şehir. Dikkat edeceksin. Koşacaksın mesela arada. Koşup ciğerlerine dolduracaksın ne varsa şehrin havasında. Sevdim mi tam seveceksin. Martılarla paylaşacaksın simidini. Çayın da tam elindeyken. Çünkü ne bundan başka İstanbul var, ne de bundan başka hayat.

                                                                                            Ceren Öztürk