Pişmanım! 

Başarabilsem bu pişmanlığımı intiharın kapısına bırakıp kaçardım. 

Başarabilsem uyurdum bu gece. 

Başarabilsem unuturdum. 

Bileklerimde ki dikiş izlerini saklamak için uzun kollu elbiseler giyiyorum. 

Elimdeki tükenmez kalemle suratıma gülücük çizip öyle çıkıyorum her sabah evden. 

İnsanların suratlarına bakıyorum , 

Çizdiğim gülücük somurtuyor , 

Mürekkep yolda ki yağmurla birleşip akıntıya kapılıyor , uzaklaşıyor. 

İnsanların bana karşı büyüttükleri nefreti evlatlık edindim dün gece . 

Yalnızlığım ayaklanma çıkardı , 

Ruhuma saldırdı . 

Gece bitiyor.

 Elimdeki dualarımı uzatıyorum tanrıya ... 

Dualarımı yetiştiremiyorum tanrıya , düşürüyorum . 

Şimdi bir şeyler söylemem lazım diye düşündüm. 

Bir şarkı olabilirdi bu. 

Ya da ölmüş bir şairin yaşayan bir şiirini okuyabilirdim. 

İçimden , 

Dışımdan , 

Sessizliğin ve çığlığın tam ortasından . 

Değişmeye çalışıyorum. 

Kimse fark etmeden yavaş yavaş değişmek istiyorum. 

Onların arasına girmek için değişmiyorum , 

Onların dışında kalmamak için değişiyorum . 

Kafamı masaya koyuyorum 

Gövdemi alıp uzaklaşıyorum .

                                                                                                 Ozan Bayram